Czasem myślę...

         Czasem myślę, że nie jest tak źle. Po prostu nauczyłam się narzekać. Narzekanie stało się stylem życia, nawet nie  pociesza mnie fakt, ze nie ja jedna tak żyję. nie podoba mi się to, ze przestałam dostrzegać i doceniać dobre rzeczy w swoim życiu. zastanawiam się czy naprawdę ich nie ma czy to ja po prostu ich nie dostrzegam. A przecież tak wiele mam. Mam wspaniałe dzieci, mam zdrowie (lepsze, gorsze - ale jest). Kocham swoich rodziców, którzy mimo tego, ze są niedoskonałymi ludźmi i często popełniali błędy wychowali mnie starając się wpoić we mnie pewne zasady, umiejętność odróżniania dobra od zła czy też umiejętność podejmowania decyzji i ponoszenia za nie odpowiedzialności. Za te wszystkie dobre rzeczy bardzo ich cenię. Kocham mamę, która jest mi wsparciem w ciężkich chwilach, która potrafi wytłumaczyć mi co naprawdę w życiu jest ważne.
       Czasem myślę, że sama się nakręcam. Przecież nie znam wszystkich okoliczności, nie umiem czytać komuś w myślach. Skąd mogę mieć pewność co jest prawdą? Czy prawdą jest to co ja sobie wyobrażam?
       Czasem myślę, ze sama się nakręcam. A czasem okazuje się, ze jednak tą drugą osobę bardzo dobrze znam, bo robi właśnie to co  ja sobie "wydumałam".
      Usłyszałam " ... będę popełniać błędy, Jestem tylko człowiekiem..." . Moja odpowiedź brzmi " Nikt nie oczekuje, że będziesz doskonały, bo nikt nie jest., ważne jest aby umieć się do błędu przyznać i wyciągnąć wnioski. Ważne aby nie wracać, odwrócić się od tego złego postępowania. Ważne jest aby się starać. To dla mnie dużo znaczy. Nikt nie mówił, że będzie łatwo, życie potrafi nam dokopać. Ale czy będziesz szczęśliwszy poddając się, niszcząc Nas? "