Popularne posty

piątek, 7 czerwca 2013

przemyślenia... ostrzeżenia... refleksja... MOŻE bajanie a może prawda

   Minęło sporo czasu od ostatniego wpisu. Wiele się dzieje i wiele się działo w tym okresie.
 
   Ile razy słyszałam "przysięgam" tego się nie da zliczyć. Ile razy mówiłam "NIE przysięgaj bo później mówisz, że to ja wymusiłam na Tobie tą obietnicę". 
   Przeczytałam swoje zapiski z listopada 2010 roku. Wtedy napisałam, że: ..."Boję się, ponieważ lekarka powiedziała, że On nie widzi problemu w piciu. Mam nadzieję, że jednak dostrzeże ten problem i postara się z nim walczyć..."
  Złudne nadzieje. Od tamtej pory był ponownie w szpitalu, drugi raz ma zabrane prawo jazdy a On nadal problemu nie widzi. Teraz mówi, ze to wszystko moja wina, że On ma zniszczoną psychikę i nie może zapanować nad atakami agresji i wielkiego krzyku na mnie czy na naszą nastoletnią córkę. A co z naszą psychiką? Czy mamy patrzeć na to co wyprawia i głaskać Go po głowie? On uważa, że ma prawo pić kiedy tego zapragnie a my mamy Go wielbić, szanować, na rękach wręcz nosić. Szczerze mówiąc ja już jestem bardzo zmęczona tym wszystkim. Nie mam siły, moja psychika przez te lata też osłabła. Teraz czasem nie mam siły by żyć.
  Mam problem. TAK!!! Ja mam problem. Ten problem odpędza sen z moich oczu, wyciska z nich łzy i powoduje, że coraz gorzej się czuję. Mam w domu alkoholika. Teraz po tak długim czasie potrafię się przyznać, że jest ten problem, potrafię go nazwać. Kiedyś bałam się, było mi wstyd, zastanawiałam się dlaczego mnie, moją rodzinę to spotkało. Czasem teraz jestem już tak obojętna, że nie obchodzi mnie co On ze sobą zrobi. Nie pozwolę Mu jednak zniszczyć dzieci.
  Przeraża mnie, kiedy ktoś mówi, że jedno-dwa piwka dziennie to nic takiego. Przeraża mnie bo wiem jak to się kończy. WIEM, bo mam żywy przykład w domu. Tłumaczenie "bo ja mam mocną głowę" również nie sprawi, że zmienię na ten temat zdanie. Przekonałam się, jak cienka linia dzieli człowieka od równi pochyłej. A każdy krok w jej stronę grozi ... upadkiem "uzależnieniem".

      Witaj
    w moim świecie
 oprowadzę Cię
            spójrz
    po lewej
kupka marzeń roztrzaskanych
 tuż za nią
    leży sterta
            nieszczęść
  szarych.
Pytasz co tak błyszczy?
   to łzy
 mienią się jak diament
  i jak on ranią.
A tam dalej
     kolorami kusi
  czerwienią błyska
  gniew
   i złość
  Nie podchodź
 zbyt blisko
bo Cię oparzy
  Idziemy dalej?
  a tu leży
odłamek
      to serce
     złamane
 już czarne
             i suche
patyną zwątpienia pokryte
         Nie żałuj
  i tak już nic nie czuje
"A te nitki
   jak pajęczyna" 
         pytasz
To myśli
    tylko one srebrem się 
         skrzą.
 Tylko one jeszcze 
mocne są.
  " A to splątane... chcesz wiedzieć...
jak liny wygląda 
  i mocno tak leży..."
    - to lęki
               obawy
          i strach wielki
   to one to serce
  oplątały
to one sprawiły,
że zczerniało... 15,11,2010


 Kiedy słyszę "Bo to twoja wina... bo ty masz problem... robisz się dewotką... też jesteś alkoholiczką..." ręce mi opadają i rodzi się we mnie wściekłość.
   Pamiętam Jego pobyt w szpitalu. Pamiętam Jego słowa "Popatrz na tych pijaków. Przecież JA taki nie jestem, mam rodzinę, nie stoję pod sklepem tylko ciężko pracuję, nie wynoszę niczego z domu żeby pić, nie piję codziennie. NIE jestem alkoholikiem". Pytanie czy aby na pewno? Bycie alkoholikiem nie oznacza, że wyglądasz jak te osoby, które rozpoczynają każdy dzień pod sklepem. Statystyki mówią, że zdecydowana większość alkoholików to osoby, po których w życiu byśmy nie powiedzieli, że mają taki problem. A słowa... to mnie nie dotyczy, czy też ja taki/-a nie jestem... to tak zwane "wyparcie". Osoby które mają problem z uzależnieniem długo nie potrafią spojrzeć prawdzie w "twarz". Uciekają od problemu. Pytanie tylko czy ich rodziny to długo zniosą i czy w pewnym momencie nie powiedzą DOŚĆ!
   Wszystko można znieść ... ale do czasu.

7 komentarzy:

  1. ojejku czyli jest źle :(( smutno bardzo smutno

    OdpowiedzUsuń
  2. Przerażające do czego człowiek może doprowadzić. Słabość charakteru :( Nie uważam żeby alkohol sam w sobie był zły, wszystko w nadmiarze może nam zaszkodzić nawet zwykłe cukierki. Najsmutniejsze jest to że nawet najbliższa nam osoba głucha jest na nasze słowa i próby pomocy. A najgorsze jest to że cierpią wszyscy.

    OdpowiedzUsuń
  3. Kochana jestem z Ciebie bardzo dumna!!A wiesz dlaczego??Bo potrafiłaś szczerze opowiedzieć o tej chorobie,która tak na prawdę dotyczy całej Waszej rodziny nie tylko męża.Alkoholizm to ciężka choroba i najgorsze jest to zaprzeczenie;,że to nie ja,,że nic złego się nie dzieje,że ten problem mnie nie dotyczy.Mam w rodzinie osobę,która przez alkoholizm byla na dnie...i o mały włos nie pozabijała swojej rodziny..Na szczeście ten człowiek na razie nie pije ale tak do końca nie wiadomo kiedy choroba się nie obudzi.Życzę Ci wszystkiego dobrego i wytrwałości w walce o swoją rodzinę!!E;))

    OdpowiedzUsuń
  4. Myślę, że większość ludzi się tego wypiera z dumy. Podobno kobiety wpadają w alkoholizm niejako przez przypadek: piją sobie raz dziennie kieliszeczek wina dla odprężenia albo jakiś likier, a po paru latach okazuje się, że już muszą wypić ten kieliszeczek i jest coraz gorzej. Facecie robią to często dla szpanu przy kumplach, aż się uzależniają.

    Współczuję Ci i życzę, by wszystko się jeszcze ułożyło Wam w życiu... :*

    Pozdrawiam serdecznie,
    Sol/Monique

    OdpowiedzUsuń
  5. Uzależnienie to choroba. Można się jej wypierać latami. Dopóki osoba chora nie zrozumie, że problem jest poważny, zagraża zdrowiu, a nawet życiu i dotyczy CAŁEJ rodziny. Dopóty nic się nie zmieni. Polska to dziwny kraj. Przez lata pielęgnowane kompleksy nie pozwalają nam głośno mówić o takich problemach jak frustracja,depresja, załamanie nerwowe czy alkoholizm, etc. Pił dziadek, ojciec i syn pił będzie. Będą pili bo chcą. Bo chcą? Bo nie mieli innych wzorców. Albo nie zadali sobie tyle trudu, by coś zmienić. Nie żal mi ludzi co piją i tracą wszystko. Żal mi ich rodzin.
    Może jestem radykalny, ale z autopsji znam problem i wiem, że tę pępowinę toczącą zepsutą krew należy przeciąć i dać szansę tej chorej osobie na nowo się narodzić. Z szeroko otwartymi oczami i "rachunkiem w rękach", czyli świadomością jaka jest cena nałogu.

    OdpowiedzUsuń
  6. Kochana życzę aby się wszystko dobrze ułożyło to ciężkie sprawy, ale z nałogu można wyjść ... znam osobę która wyszła z tego zanim zdążyła wszystko stracić i życzę tego

    OdpowiedzUsuń
  7. Ten komentarz został usunięty przez administratora bloga.

    OdpowiedzUsuń